Chomiki posiadają 16 zębów[2]. 2 siekacze i 6 trzonowców rozstawione na dole i na górze. Siekacze nie posiadają korzenia, dlatego rosną przez całe życie chomika. Zwierzę może je ścierać, jedząc twardy pokarm. Tuż przy obu stronach warg znajdują się pojemne worki policzkowe. Są tak duże, że po napełnieniu przekraczają podwojony obwód głowy. Służą do transportu pożywienia. Zwierzę opróżnia je pocierając je przednimi kończynami. Żołądek chomika składa się z dwóch komór. W pierwszej komorze następuje wstępne trawienie, natomiast w głównej komorze pokarm przechodzi ostateczne trawienie.
Podstawowym pokarmem jest specjalistyczna mieszanka dla gryzoni. Jako dodatek żywieniowy podaje się:
Nie wolno chomików karmić: kruchą sałatą, cebulą, fasolą, owocami pestkowymi, solonymi orzeszkami i słodyczami oraz owocami cytrusowymi.
Do ścierania zębów poza twardym pokarmem mogą służyć gałązki z drzew owocowych (jabłoni czy gruszy) oraz gałązki orzecha włoskiego.
Chomiki dzieli się według wielkości na:
Jedynym przedstawicielem dużego chomika w Europie i Azji jest, występujący również w Polsce, chomik europejski (Cricetus cricetus). Ma wielkość świnki morskiej, ze względu na specyficzny tryb życia nie nadaje się zupełnie do trzymania w domu.
Do tej grupy chomików zaliczany jest chomik syryjski (Mesocricetus auratus). Kwestia czy rumuński chomik (Mesocricetus newtoni) o czarnej sierści na brzuchu jest odrębnym gatunkiem, czy tylko północnym podgatunkiem chomika syryjskiego nie została do końca rozstrzygnięta. Te dwie formy dają niepłodne potomstwo[3].
Chomik bałkański (Cricetulus migratorius) również pochodzi z Europy. Do tego samego rodzaju (mimo że zamieszkuje Azję) zalicza sięchińskiego chomika pręgowanego (Cricetulus griseus). Niektóre chomiki zaliczane są do grupy karłowatych tylko ze względu na anatomię, gdyż posiadają pokaźne rozmiary. Największy z nich to chomik koreański (Tscherskia triton), podobny do szczura z powodu bardzo długiego ogona. Calomyscus bailwardi do złudzenia przypomina mysz. Jednak Tscherskia triton, Calomyscus bailwardi oraz zaliczany do karłowatych niewielki chomik Eversmanna (Allocricetulus eversmanni) bardzo rzadko sprowadzane są do Europy. Coraz częściej w handlu spotykne są krótkoogonowe chomiki karłowate. Chodzi tu przede wszystkim o chomika dżungarskiego (Phodopus sungorus), nazywanego też syberyjskim. Klasyfikowany wcześniej jako jego podgatunek karłowaty chomik Campbella (Phodopus campbelli), jest już uznawany za odrębny gatunek[4]. Najmniejszym przedstawicielem karłowatych chomików jest chomik Roborowskiego (Phodopus roborovskii). Jest on także najmniejszy spośród wszystkich chomików.
Do podrodziny chomików należą następujące rodzaje[5]: